De gevolgen van voorouderlijke vrouwen traumas in ons huidige leven

Als van heel jong voelde ik een nauwe band met heksen. Waarom weet ik niet. Mijn eerste spreekbeurt voor geschiedenis ging over Heksen en de Inquisitie.

Ik werd aangetrokken door hun wijsheid, kruidenkennis, spiritualiteit, rebelsheid en verbondenheid met de natuur. De solitaire krachtige vrouw die niemand anders nodig had om gelukkig te zijn zo leek het. Zij bepaalde haar eigen lot. Zij kon kiezen. Zij was bang voor niets. Misbegrepen, anders, zwervend tussen verschillende dimensies en heel erg verbonden met de Bron van al wat is.

Een kruising van Pipi Langkous en Jeanne Dàrc, zo voelde ik me ook.

Ik voelde me nergens thuis, waardoor ik een zoektocht begon naar veiligheid. Want dat gevoel kende ik niet. Veiligheid zou het ultieme geschenk zijn voor mij, als ik maar lang genoeg bleef zoeken. Ik zocht het vooral bij mannen, in de hoop dat mannelijke bescherming een gevoel van veiligheid zou kunnen geven. Ik dacht dat door maar te zorgen dat zij gelukkig waren, dat ik dan wel dat gevoel zou kunnen ervaren. Want dan zouden ze goed voor mij zorgen. Naïef als ik was, kende ik totaal geen grenzen, zowel op relationeel als op seksueel vlak. U vraagt, ik geef. Ik bestond eigenlijk niet, enkel in functie tot de ander.

Telkens als de relatie de 1 jaar mijlpaal naderde, verergerde bij mij het gevoel van leegte. Ik was een vod, ik herkende mezelf niet meer, mijn vrienden herkenden me soms ook niet meer. In die diepe leegte vond ik vreemd genoeg telkens een kleine vlam van dapperheid, zelfliefde en moed. Ik zette er een punt achter, ik kon niet meer (geven), ik was op, leeg, uitgeput. In die weken na mijn moedige daad, leefde ik op, ik was ontzettend gelukkig alleen, niemand om mee rekening te houden, niemand om te moeten behagen, niemand om voor te moeten zorgen, ik was gewoon IK.

ZALIG!

En toch was ik telkens heel erg snel weer verliefd. Als ik er nu op terugkijk was dit waarschijnlijk omdat ik nog steeds met een onverwerkt trauma zat en nog steeds zocht naar verzachting op de verkeerde manier. Hopeloos verliefd alweer in de armen van een nieuwe potentiële redder.

Weer deed ik er alles aan om een zo goed mogelijke vriendin te zijn. Goed genoeg was eigenlijk te weinig, ik wou PERFECT zijn, want alleen dan zou er optimaal voor mij gezorgd worden en zou ik krijgen waar ik zo hard naar verlangde. Veiligheid! Ik zou niet meer bang moeten zijn, ik zou eindelijk rust kennen in mijn hoofd en in mijn lichaam. NIET DUS. Helaas… het patroon heeft zich zoveel herhaald dat ik na een (autistische) burnout hulp ben gaan zoeken bij een therapeut, bij verschillende eigenlijk, maar eentje heeft de knop kunnen omdraaien in mijn hoofd.

IK HAD GEEN GRENZEN – Ik had geen grenzen omdat ik niet wist dat ik dat mocht hebben als dat niet logisch verantwoord kon worden. Ik voelde me niet goed bij bepaalde dingen, maar kon geen goede verklaring hiervoor vinden, dus besloot ik maar dat het dan niet mocht bestaan. Als het geen duidelijk verklaarbare reden had, dan vond ik niet dat ik het recht had om dit als een argument in een discussie te gebruiken. Ik wilde graag iedereen begrijpen en respecteren voor hun keuzes. Behalve mezelf. Mijn keuze was niet relevant.

Mijn toenmalige therapeut zei tegen me dat je grenzen moet VOELEN en niet moet relativeren. Als je gevoel zegt dat je iets niet wil, dan is dat je grens. Het maakt helemaal niet uit of die grens intellectueel verklaarbaar is.

Gevoelens hebben ALTIJD prioriteit over het denken. Gevoelens zitten aan het stuur van je acties, niet je denken.

Het was alsof ik EINDELIJK de toestemming kreeg om mezelf af te bakenen. Om mijn overgevoeligheid te eren en te kijken wat ik echt wou en niet wou. Ik voelde me oprecht gelukkig en besefte ineens waarom ik me mijn leven lang niet veilig kon voelen.

IK RESPECTEERDE MIJN EIGEN GRENZEN NIET, DUS IK KON ME NOOIT VEILIG VOELEN. De kracht van het veilig gevoel zat ik mezelf. Vanaf het moment dat ik dit doorhad, heb ik langzaam terug leren voelen. Het voelde heel erg fijn, ik voelde dat er een rust was wedergekeerd, een soort thuiskomen in mezelf. Ik was nieuwsgierig.. Wie was ik? Waar had ik behoefte aan? Wat waren mijn waardes en dromen en wat had ik allemaal aangenomen dat eigenlijk niet bij me paste? Ik heb toen enorm veel zitten schrijven en reflecteren en werd geconfronteerd met een nieuwe angst. Hoe moest het dan in relaties? Hoe deed je relaties zonder je op te offeren? Wat zou er gebeuren als ik het toch niet kon en weer zou vervallen in mijn oude patroon. Die angst heeft me tegengehouden om actief opzoek te gaan naar een relatie, maar de relatie vond mij. In deze relatie kon ik gaan oefenen, maar dat oefenen ging niet zoals ik gehoopt had, ik was wel klaar voor mijn grenzen, maar de ander duidelijk niet en ging direct in slachtofferrol. Het voelde heel erg zwaar. Bij mij was er dadelijk een soort klik van: Dit wil ik niet meer, ik wil iemand die mijn grenzen respecteert en verantwoordelijkheid opneemt zijn eigen triggers. IK zoek een bewuste man! Of vrouw… daar ben ik nog niet uit.

Ik voelde ook hoe ik telkens ineenkromp en in freeze mode ging nadat ik op een autoritaire manier door een man werd aangesproken. Ik denk dat ik even dissocieer van mezelf. Er is teveel angst, angst om pijn gedaan te worden, angst om het niet aan te kunnen. Ik verdwijn.. en het duurt lang voor ik terug durf komen. Ik voel me weer onbekwaam omdat ik niet in mijn kracht kan gaan staan en dadelijk weerwoord kan bieden, voor mezelf op kan komen, mijn woede durf uitten.

Vandaag krijg ik een ingeving. Wat als het om voorouderlijk trauma gaat? Ingebakken in mijn vrouwelijk DNA? Doorgegeven door honderden jaren traumatische vrouwengeschiedenis?

Besef je wel wat voor een angsten, trauma's, schaamte en pijn dat onze voorvrouwen hebben meegemaakt? Verkrachting, mishandeling, discriminatie, marteling, negering, behandeling als eigendom en gebruiksvoorwerp? Vrouwen die hun mond durfden opendoen werden zwartgemaakt, gedood of verbannen. Je moest als vrouw constant op je hoede zijn, want je was echt nergens veilig. Het moet verschrikkelijk geweest zijn, maar niemand heeft het er nog over. Nee we moeten maar door, de kracht tonen van een man, de onvermoeidheid van een paard en rechtlijnig naar het doel van huisje, kindje, voltijds werk. Niemand vraagt ons of we misschien even willen uitrusten, even willen bekomen van al die zware invloeden die ons hebben gemaakt wie we nu zijn.

Dus lieve vrouw, ik smeek je, sta op, kijk in de spiegel en vraag je af: Wat wil ik echt? Zonder oordeel van je omgeving of de maatschappij.. WAT WIL JIJ ECHT? Waar wordt jouw hart blij van? Waar word jij gelukkig van? Wat is jouw passie? En verdomme verspil geen tijd en ga er achteraan! Je hebt dit uitzonderlijk magisch leven gekregen om ervan te maken wat JIJ wil! Je kan het kneden naar jouw gewenste vorm. Je kan je verbinden met anderen die dezelfde verlangens hebben om zo nog krachtiger te scheppen en te helen.

Sta op vrouw! De wereld heeft je nodig! Wat wil jij veranderen in deze wereld?

RISE SISTER RISE!!

Ik geloof in jou 😊